Pizza, dat is toch Italiaans? Niet als je het aan de Turken vraagt. Want als er één land is dat de kunst van een dunne, knapperige bodem heeft verfijnd, dan is het turkije wel. Hier krijgt “pizza” een compleet nieuwe identiteit: geen kaasbergen, maar verfijnde kruiden, malse toppings en een focus op delen. Het draait om lahmacun en pide, maar het verhaal is zoveel meer dan dat.
Wist je dat de Ottomaanse keuken al eeuwenlang de kunst van het beleggen van deeg kende? Sommige foodhistorici beweren dat gerechten als lahmacun hun wortels delen met Italiaanse focaccia, via handelsroutes die smaak en traditie mengden. Het idee van een belegd brood is in essentie universeel, maar turkije gaf het een eigen draai.
Lahmacun, vaak “Turkse pizza” genoemd, is allesbehalve een Turkse versie van de margarita. Het is streetfood in de puurste vorm. Wat maakt het uniek? De eenvoud. Een dunne bodem, een vleugje gekruid lamsgehakt, tomatenpuree en een knijpje citroen. Geen kaas, geen poespas. Lahmacun is het perfecte voorbeeld van lagom (precies genoeg), maar dan op z’n Turks. Het eten van lahmacun is bijna een ritueel. Rol het op zoals een Turkse burrito, en eet het onderweg, aan tafel of aan een houten bankje naast de straatverkoper. Het is flexibel en altijd lekker.
Pide is anders. Het is groter, dikker en vaak rijkelijk belegd. Deze “bootvormige” variant straalt iets feestelijks uit. Of je nu kiest voor een variant met kaas en ei, pittige sucuk (Turkse worst), of zelfs gehakt met paprika, pide voelt als een gerecht dat de tafel vult met vreugde. En ja, je mag gewoon je handen gebruiken. Turken snijden pide vaak in stukken om te delen, want eten is hier iets sociaals.
Wist je dat pide ooit bekendstond als “het brood van de karavaan”? Nomaden bakten het op steen in de woestijn, als een voedzame maaltijd voor lange reizen. Het delen van pide symboliseerde vertrouwen onder reizigers, iets wat in Turkije nog steeds leeft.
In Turkije draait eten niet alleen om smaken, maar om verbinding. Lahmacun en pide worden vaak in groepen gegeten. Denk aan een straatfeest, een familiebijeenkomst of gewoon een warme zomerdag in het park. Hier is een maaltijd een excuus om samen te komen, verhalen te delen en te lachen. Het deeg, de kruiden en de toppings zijn slechts bijzaak.
Turken geloven zelfs dat je iemand beter leert kennen door samen te eten. “Een hap uit dezelfde pide zegt meer dan duizend woorden” luidt een oud spreekwoord.
Een goed bewaarde traditie in de Turkse keuken is de kruidenmix. Neem bijvoorbeeld sumak, een zure rode specerij die wordt gebruikt om vlees een frisse toets te geven. Of pul biber, een mild pittige pepervlok die je overal overheen mag strooien. Deze kruiden maken lahmacun en pide zo kenmerkend. Een tip? Gebruik nooit te veel. In Turkije draait alles om balans.
Het eten van lahmacun of pide is bijna als reizen in de tijd. Van de stoere karavanen in de Ottomaanse woestijnen tot de bruisende markten van Istanbul, elk hapje vertelt een verhaal. Probeer een pide eens met je ogen dicht. Voel de houtovenwarmte, ruik de rook van vers gebakken deeg, en je zult je ineens ergens ver weg wanen, misschien wel in een klein dorpje aan de voet van de Taurus-gebergte.
Pizza in turkije is geen kopie. Het is een culinaire reis op zichzelf, gevuld met traditie, kruiden en een flinke dosis gezelligheid. De volgende keer dat je denkt aan pizza, vraag je dan af: waar zou ik dit deeg in een ander verhaal kunnen proeven? Want Turkije heeft zeker zijn eigen hoofdstuk.
0 reacties op “Wereldpizza: Turkije!”Voeg die van jou toe →